askere gittiği ilk süreç içerisinde bir çok kişinin sarfettiği cümlelerden. badimin ateşten titreyip "biz ne yaptık bunlara" diye sayıkladığı geceyi çok rahatlıkla hatırlıyorum. "insan askerde düşman oluyomuş" vatana dediğimi de.
ama iki gün sonra harekat merkezinde ileri karakollardan birindeki çatışmayı dinlerken hissettiklerimi de gayet net hatırlıyorum. şimdi, o zamanlar krize girmiş şekilde rdm'ye koştuğum kabus gibi günlerin askerlikle alakası olmadığını sadece rütbesini kötüye kullanan dallamalar nedeniyle olduğunu biliyorum. eninde sonunda yanıma kalan tek şey, kurulan dostluklar, başka yerde karşılaşamayacağım zorlukları tatmış olmak ve öğrendiklerim kaldı.
kesinlikle karaktersiz komutanlar var çok düzgünleri de olduğu gibi, bu tsk'nın yapısını ilgilendiren bir durumdur ama "askerlik" olarak bakacak olursak bir tehdit olduğu sürece bütün erkeklerin yapabileceği "en kutsal" görevden bahsetmiş oluruz ki amacı da zaten insan haklarının güç kullanarak çiğnenmesini engellenmesidir öncelikli amacı.
askerlikten yakınan arkadaşlara söyleyebileceğim tek şey de, "ne kadar zorlanıyorsanız aldığınız eğitim o sert olduğundandır, en sonunda ne kadar yara alırsanız, yaralarınız iyileştiğinde o kadar güçlenmiş olacaksınız"
