insanın umutsuzluğun içine düştüğü andır. önce siz davranmışsınızdır ama öne geçen o kişi olmuştur. etkilemiştir kızı ve koluna takıp gezdiriyordur. sizde arkasından bakıyorsunuzdur. şaşırarak, üzülerek. sorguluyosunuzdur kendinizi "ben bu kadar severken neden o?" diye. arkadaşlarınız gelip omzunuza vuruyordur "boşver üzülme dostum" diye. ama nafile. içinize bir ateş düşmüştür. eve gidersiniz. içmiyorsanız bile bir sigara yakarsınız. müslüm'ün sesi cengiz'in sesi tatlıdır o akşam. ve başlarsınız arkadaşınızın kafasını ütülemeye. günlerce, haftalarca. ama değişen bir şey yoktur. kaybetmişsinizdir. o artık sizin değildir ve olmayacaktır. sonra üzülmenin anlamsız olduğunu anlarsınız. o bana bunu yaptıysa ben de onun ırkından hıncımı alırım dersiniz. artık daha rahatsınızdır, daha özgürsünüzdür. hedefiniz bellidir. can yakıcaksınızdır ama olsundur. hedeften şaşma belirtilerinde kol kola görüntüler gelir gözlerinizin önüne. daha çok hiddetlenirsiniz. daha çok bilenirsiniz. ve o an geldikten sonra artık zafer sizindir. en son nokta eskiden sevdiğiniz kızdır. bir sabah yanınızda uzanmış olan kız o eskiden gözüne bile bakmaya kıyamadığınız kızdır. ondan sonra da hayat kaldığı yerden devam eder. derken bir rakı dublesinde düşünürsünüz. "o gün onları kol kola görmek bana neler yaptırdı! halbuki sevgime karşılık verseydin ne olurdu?" diye. ve bir kahkaha ile son duble fondip yapılır. sonrası iyilik sağlık. *
