geçenlerde dendendenyus ile daracık bir sokakda ilerliyorduk etrafta cumbalı evler altlarında hiç kullanılmayan depolar. aşağıda sokağın bitiminde bir eskici dükkanı gözümüze çarptı. içerde ne var ne yok diye bir baktık ki ne görelim. biz sanıyorduk ki eski kullanılmış eşyalar mobleler, abajurlar, kıyafetler tozlu kitaplar falan. ama bunların yerine eski aşklar, kadınlı erkekli uzun ince raflara dizilmiş balmumu heykeli gibi duruyorlardı kıpırtısız ve donuk. hepsinin yüzünde ayrı bir hüzün ayrı bir keder. kimisinde kendini suçlayan bir ifade kimisinde aldatmanın pişmanlığı kimisinde kendinin yetersizliği yeni bir aşka yelken açmanının çaresizliği. kimisinde ise korku nöbeti dolu yüzleri... ortalıkta çıt yok. sanki kıyamet kopmuş ve öylede donakalmış herşey. dükkan sahibi de ortalıkta yok. olsa hesap soracağım ulan diyeceğim ne biçim sahipsin şu dükkanın haline bak. ortalık mat. parlat bari arada. bunları kim alır. cumaya gitmiş bi daha gelmemiş anlaşılan... böyle can sıkan bir sessizliği dendendenyus bozdu benden önce davrandı. hepsine sırayla birer tokat patlattı. şrakkk diye havada çınlayan tokat sesleri yankı yaparak açık kapı aralığından dışarı gerçek hayata karıştı...onu zor sakinleştirdim. sakinleşirken kıpkırmızıydı yüzü ama bir taraftan da yüzünde hınzır ince zeki bir pırıltı. ellerimiz ceplerimizde ıslık çala çala dışarı çıktık. açık kapı aralığından ılık rüzgar yüzümüze vurdu. arkamıza baktığımızda dükkandaki fırtınadan camlar zangırdıyordu.
bu adam benim başıma bela olacak bir gün ya, hadi hayırlısı.
