insanın suratında bir gülümseme bırakır ki işte o gülümseme dünyalara bedeldir.
bir anımı da ben anlatmazsam olmaz, öylesine basit bir şey fakat öylesine mutluluk dolu.
akşam eve dönerken insan ve araba kaynayan işlek bir caddede yürüyordum. yaşlı bir teyze beni durdurdu ve "evladım, karşıya geçemiyorum, bana şu karşıdaki fırından üç ekmek alır mısın?" diye sordu ve tereddütsüz kabul ettim. elindeki tüm para olan 50 kuruşu da verdi ve karşıya geçerek fırına girdim. üç ekmek aldım ve paranın üstünü de ben verdim. o teyzenin teşekkür edişi, hayatımda gördüğüm en güzel şeylerden birisiydi. Teyzeden ayrılırken bile hala gülümsüyordum çünkü şunu öğrenmiştim; para kadar değersiz bir şey ile mutluluk satın almak böyle bir şey olmalıydı.
