eğer gerçekten sevilen kişiye açılmak istiyorsa bünye ecel terleri döker deyim yerindeyse. söylediğiniz ana kadar ikilemdesinizdir. 'söylemesem mi? ya reddederse, ya hep çıkarsa hayatımdan' deyip korkarsınız iyice. bunun üstüne eski hatıralar canlanır gözünüzde. eski reddedilişler, eski üzülüşler, eski boğazında oluşan düğümler, karnınızı ve kalbinizi kaplayan karanlık ve sonsuz bir boşluk gelir aklınıza, iyice cayarsınız. 'boşver abi olmaz zaten bu iş. boş yere üzmeyeyim kendimi' dersiniz. çünkü beyninizi hep kötü anıları hatırlatır size. hep ayrılıklar ve reddedilişler. oysa iyi anılar da var. 'seni seviyorum' demeler, başkasının gözlerinde kaybolmalar, öpüşmeler, dokunmalar, sevişmeler... aklınızın size oynadığı oyunun farkına vardığınız anda 'koy g.tüne rahvan gitsin' moduna geçersiniz. 'konuşayım ya, hayırlısıysa olur. hem denemiş olurum şansımı. acaba kabul eder miydi diye kendi kendime yiyeceğime ilerde, şimdi reddedilmeyi göze al' dersiniz kendi kendinize ve sevilene açılırsınız. reddedilseniz bile emin olun kazanan sizsiniz. çünkü korkunuzu yendiniz.
