Misal bir görüşmeye gidersin; görüşeceğin iş tam anlamıyla istediğin şey değildir, ama paraya ihtiyacın vardır ve boş durmak anlamsız gelmektedir. Gittiğin yerde senin gibi görüşmeye gelen bir çok insan vardır, sen de geçer sıranın gelmesini beklemek üzere kenardaki köşedeki sandalyeye tünersin. Beklerken tipleri süzmeye başlarsın, konuşmalarına, sığ sohbetlerine, ucuz makyajlarına bakar, onları yatakta çıplak tepinirken hayal edersin, hoşlanmazsın görüntüden, tenleri bir acaip gelir zaten, bakışları da, garip bir coşkuları vardır içlerinde, ama gözleri görmüyor gibidir bir yandan, gülüşleri etrafa yayılır, içlerine değil, genelde bağırarak konuşurlar, ve görüş alanlarınca bakmasalar bile etrafı süzerler bana bakıyorlar mı diye.. sohbet edebilme ihtimalinin sıfıra yakın oluşu seni boğar, sinir gelir, miden kalkar. Bu ne lan dersin, bunlarla mı yarışıyorum? O an görüşeceğin iş de gözünden düşer. Kaçıp gidesin gelir ordan. Artık işi almak da istemiyorsundur. Alem buysa kral gider der ve istediğin şey olana kadar 1 yıl beklemeyi tercih eder mekanı terki diyar eylersin çok büyük ihtimal ile.
Bazen de paraya çok sıkıştıgından mekanı terk edemezsin ve daha iyi bir iş görüşmesi yapana dek şansını değerlendirirsin, çünkü şans şanstır. ayrıca 1 yıl sonra bir fırsat yakalayacagını kafaya koymuş, başvurunu yapmışsındır bile. 1 yıl sabretmek gereklidir bazen. öyle veya böyle bu da bir deneyimdir. ama giremezsin o kafaya, yabancısındır oldugun yerde..
öyle bir şey işte.
