iki kişinin bildiği mutluluk değildir.
kendi içinde yaşadığın dünya üzerine şekillendirdiğin düşüncelerin baharında yaşamak gibidir.
damlardaki damlamaya yüz tutmuş bir kaç damla sudan bozma kar birikintilerinde boğulmaktan son anda kurtulmanın verdiği hazzı yaşayamadan ölmek.
mutlu olmak istemekle mutlu ölmek istemek arasında sadece bir noktanın ikiye bölünmüş parçalarının olması ne kadar da tramvatik bir durum.
seni hayata bağladığını zannettiğin pamuk iplikleri kıçına yakın giderken gasilhanelerin kokusunu hiç bir zaman unutma. su ve sabunun en çok yakıştığı bu yerde mutlu olabilmenin kendini attığın denizde mümkün olmadığını anla. yüzmeyi bilmek boğulmana engel değil.
