divan şairlerinin padişahlara veya devlet büyüklerine övgü amaçlı yazdığı kasidelerdir. ya da yağ çekmenin edebi versiyonudur diyebiliriz. zira şairler bir iki methiye düzüp padişahın gözüne girdikten sonra sarayda mis gibi bir hayata adım atar cariyelerin koynunda bulur kendini. örnek vermek gerekirse baki (tamam hoş şair çok güzel şiirleri var hatta sultan-ı şuara lakabıyla anılır.) çirkin bir adam olmasına rağmen mis gibi bir cariye ile izdivaç yapmıştır.
