sanırım yirmi dokuzdan farklı değildi benim için. insan büyüdükçe hayalleri küçülür mü diye sormuştu çağan ırmak "babam ve oğlum" filminde.
durduğum yerden ve yıldan cevap veriyorum şimdi.
otuz yaşında olmak, otuz yıl yaşamış olmak, bence seksen öncesi kuşağın artık son temsilcileri olmak demektir. hala siyah beyaz televizyonların önündeki yalancı yeşil filtreleri hatırlayabilmek.
otuz yaşında olmak, bu ülkeyi, acılarını , hadi ilk beş yılını saymayalım; nerdeyse yirmi beş yıldır yaşıyor olmak demektir. büyük bir dayanma gücü ister.
tahsil imnkanı olanlar için okul sınavlarının bitip , hayat sınavlarının başladığı, iş hayatında herkes tarafından çelme takılmaya müsait , şaşkın, ve genelde hep kullanıldığını düşünerek harcanan yıllardır sanki.
otuz yaşındasın, ve henüz çizgiler düşmedi alnına. saçında bir beyaz bulunca hala gülümseyebiliyorsun , şimdilik.
otuz yaşındasın ve altmış yaşına gelene kadar daha çok var sanıyorsun.
ama yanılıyorsun arkadaşım. bak benim iki senem geçti bile.
dündü otuz yaşım, bugün otuziki. yarın kırk.
o yüzden otuz yaşındaysan sevdiklerine dolu dolu sarıl şimdi, tüm enerjinle bırakma.
zaman tutulamayan bir şey çünkü.
elimizden kayıp giden seneler. zihinde hep bir nemlilik hali.
