ismini her duyduğumda içimi hüznün kapladığı, kabe'de her taş ve terlik atanı kınadığım acıların çocuğu ''şeytan''
o şeytan'dır ki yüzyıllar boyu allah'a hizmet etmiş, bir dediğini iki etmemiş, ne derse itiraz etmeden yapmış, allah bir olaya girdiği zaman ''sen varsan bende varım abi'' demiş, allah için saçlarını süpürge etmiş bir melekti.
ama günlerden bir gün dağdan gelip bağdakini kovma edasıyla bir tane topraktan yaratılmış varlığa allah 1. sınıf muamelesi yapmış, şeytan'a ise ikinci sınıf. şeytan'dan, o topraktan yaratılana riyakat etmesini istemiş allah. işte bu olay şeytan'ın yüreğinin tam ortasına oturmuş. nayır nolamaz!! dercesine allah'a ''olurmu abi ben ateşten o torpaxtan bu insanlıkmı'' şeytan bu olaydan sonra allah ile yollarını tamamen ayıracaktır. ve bu günden sonra gariban şeytan kendine cehennem'de, law kenarında, bahçeli bir yalı tutar ve hayatının sonuna kadar zebani dostlarıyla birlikte yaşamını sürdürür.
