bir devlet düşünün... içeriden vatandaşı, dışarıdan düşmanı var. bunlar çıkıyorlar dağa, gelene geçene sıkıyorlar. asker-sivil demeden. diyorlar ki, "biz sizden ayrı devlet kuracağız. sizin toprakların yarısını da alıp kuracağız bu devleti. karşı çıkarsanız sıkarız".
devlet bunlarla 20 yıl uğraşıyor.
sonra biri geliyor, geçiyor devletin başına. önce devletin askeri, eşkıya öldürdü diye sorguya çekiliyor, devletin savcısı tarafından. eğer ki, "dur! teslim ol!" demeden sıkmışsa kurşunu, suçlu bu asker. alıyorlar içeri.
ve bu devletin başındaki arkadaş, bir gün diyor ki; "artık analar ağlamasın, daha fazla kan dökülmesin." iyi diyor, güzel diyor da... sonra ne yapıyor peki?
gidiyor, bu dağa çıkan eşkıyaların elebaşını alıyor karşısına, "tamam, durun artık. ne istiyorsunuz bizden? talepleriniz nelerdir?" diyor.
tüm bu olanlardan sonra halk bunu hazmedemiyor ve karşı çıkıyor. diyor ki, "atatürk'ün ülkesini ne hale soktunuz!" elinde türk bayrağı, sallıyor... içeri atıyorlar.
bu sırada dağdan inen eşkıya; devlete, millete kurşun sıkan hain, elinde yeşil-sarı-kırmızı bir bezle tören geçişi yapıyor özgür topraklarda. "pişman değilim, yine olsa yine yaparım" diyor ama, "yok kardeş, sen pişmansın, biz biliyoruz" diyorlar. salıyorlar halkın arasına. bir zamanlar askerine kurşun sıktığı kışlanın önünden, şimdi yüzünde acımayla karışık bir sırıtışla geçiyor.
ama bununla da yetinmiyorlar... tüm istekleri, birer birer yerine getirilmesine rağmen hala istiyorlar, hala memnun değiller... hala düşmanlar.
ve içlerinden birisi çıkıp, devletin başındaki adama tatminsizliğini belirtircesine "hassiktir" çekiyor.
