tacını, hatırlamadığı bi yerde kaybetmişti.
güçlüydüm ben de. milyonlarca yalnızlığa hükmetiğim krallığımın surları zangırdıyordu, girdiğinde kale kapısından şatomun. toparlamalıydım izbe, derme çatma sarayı. yalnızlıklarımı da uzak bi yere göndermeliydim sefere. aşka mesela. geri dönmelerini istemiyordum ordumun çünkü. biliyordum, hepsinin birer birer vuracak kellesini aşk.
gezerken yüreğimin içinde, ayaklarına batmamalıydı eskilerden kalma gönül kıymıkları. artık aşk kırıntılarımı vermeliydim sokağın aç köpeğine. kokuşmaya başlamış aşk yanığı derimi değiştirmeliydim tam da şimdi. artık. haber uçurmalıydım kasvete. artık müsait değilim, hiç de olmayacağım, ben çağırmadan da gelme demeliydim.
yüreğin paslanmış menteşelerini gıcırdatarak açar yürek kapısını. bu kadar beklenmedik olduğu için mi tanrı misafiriydi ve şimdiye kadar aşk denilen şeylerin hiçlik yansımaları mıydı gözlerinden fışkıran? uçları kırık, bakır renginden dönmeye yüz tutmuş saçları mıydı kopup giden hayata atılan kement? geçmişler çırpındı birden, batmamak için henüz tanımadığım tenin en derinine.
fısıldadım kulağına feryadı isyanımı. "sev ki; sökeyim ellerimi yalnızlıkla karanlığın çarmıhından. gitme ki; yalnız kalacağım. ağlama ki; varsın ölsün hüzün çiçekleri. söyle ki artık sevemediğini; kuşanayım zırhımı."
bu kadar güzel miydi hayat ve bu kadar güzel miydi kokusu, ciğerlerime çektiğim havanın? ah aptal kafa, öğretmedi mi sana kimse; hayat kime tam vermiş istediğini ve kime kesmemiş verdiklerinin en ağır faturasını.
bu yüzden hayat senin adın, yaşamak seçim değil. ölmekse zalimlik olur sana, öylesine gençsin ki.
sessizce, en ummadık zamanda gitmişsin. bir fahişenin uyanınca ilk gördüğü para gibi bırakıp gitmişsin masaya yüreğimi. bir son bakış görmek hevesiyle sürünürken cama, toz bulut içerisinde ordularımı görüyorum gelirken zafer çığlıklarıyla. emir dinlemez, kılıçlarından aşk damlayan, aşka galip yalnızlıklar ordumu.
