acı çekmek, gerçek benliğe yaklaştırdığı, benliği yeniden hatırlattığı için sevilebilecek bir duygudur. o duygu insanın etinin altına işler tuhaf bir şekilde, gerçekleri gördürüp hayatı sorgulama fırsatı verirken, yaşamdaki güzellikleri, yanıbaşımızda bizimle olan ama uzaklaştığımız sevdiklerimizi de hatırlatır yeniden.
sorun şu ki; acı çekiyorken görür, ancak dokunamaz insan, sevgilinin yüzüne bakılır, içte düğüm düğüm bir ip çözümsüzce debelenir durur. her şey inanılmaz net görünürken göze, nasıl da erişilmezdir. acıyı gerçek, gerçeği acı kılan ayrıntılardan biridir bu,
çünkü gerçek, işte karşındadır ve sana der ki: 'yeter artık, karar verme zamanı geldi, kandırmaca yok artık, hadi'
bittiğinde ise çocuğun bir gülüşü daha kırılmış olacaktır.
