insanların unutuluş çağında göze çarpmayan, kendi sokak köşelerine tutunarak varolmaya çalışan sokak insanları. Sokak kedileri kadar sessiz ve görülmek istemeyen, görüldükleri vakit çaresiz bir ürkeklikle kendi derin kabuklarına çekilen evsizler. insan dediğimiz yaratığın gölgeleri. Ne kadar kaçmak istesek de gölge bırakmaz vicdanımızın peşini. Vicdanımız kaçmak istedikçe soğur, buz keser ve donar. Donarak ölenler ateş çiçekleri, vicdanı donanlar buz kralları.
