kalıplarda yüzme öğrenen yazarların, algı yollarındaki en büyük tıkanıklıktır.
elbette ki ciş'li, kiş'li hiç bir niteleme insanın gerçek anlamda sevdiği, saygı duyduğu kimseye yakıştıracağı birşey değildir. ama yılmadan, yorulmadan anlatmak boyunda borç...
"sanal alemde arkadaşlık" tandanslı onlarca şey söylersin. ki bu gayet normal... sokakta etek giyen bir kız görünce "or.spu" demek kadar normal toplumumuzda, o derece. veya her sakallıyı deden sanman kadar normal. ama nerede kaldı ezber bozan o büyük sözlük yazarları... işlerine mi gelmedi yoksa bu ezberin bozulması.
kaldı ki el akıl, el fikir... iş yerinden bir arkadaşımı gördüm bu sabah. uykumu alamamış olmanın getirdiği suratsızlıkla günaydın dedim. oralı bile değildi ki "sana da" demesi güç, bela oldu. ihtiyacım mı vardı? hayır. sonra yukarı çıkıp işime bakıyordum geldi bütün yapmacıklığı ile hal, hatır etti. ki farkında bile değildim "nedir mesele" derken. izin günüm, işine yarayacak bir günmüş de "değiştirelim mi" dedi...
peki dedim. daha fazla görmek istemiyordum sahte gülüşünü... verdim cumartesi günümü, aldım bir perşembe. ama kısa süreli görmem dahi yetmişti o türden bir sıcaklığı. sonra haftasonu samimi bir arkadaşla oturup da uzun uzun konuştuklarımız geldi aklıma ki gene sözlük sayesinde tanıdığım bir kardeşimi aramayı unutmuştum. telefonuma sarıldım, aradım ve bunlarla erittim sabah suratsızlığımı.
sonra akşam oldu, mesai bitti, eve geldim... şimdi gene aklıma geldi ve düşündüm. haklı çocuklar, zira hayatın gerçeklerinden habersiz yaşamak onların tercihi değil. çocukken biz de ciş ve cik ekleri ile tiye alırdık işimize gelmeyen ne varsa. zamanla görecek, yaşayacak ve öğrenecekler. benim ümidim var...
