geçen yaz başımdan geçerek beni yerlere vuran olay. iyi bir lise eğitimi almam için benimle uğraşan, bana bakan bu harika kadına üniversite mezuniyetimi gösteremeyecek olmamın etkisi ile doğru düzgün bir fotoğraf da çektirmedim, yılsonu bilmem nesine de gitmedim. hayat devam ediyor tabi ki ama sanki yeterince ben yanında olamadım bu 5 senede. üzüldüm. ağlayamadım ilk zamanlar ama o gün beni mahvetti, otobüste ağladım, köyde ağladım, mezarlıkta ağladım, onu toprağa verirken ağladım o gece evime dönerken ağladım. bilemediğim duygular içindeyim hala, neye sevineceğimi bilemiyorum, daha önceleri nelere üzüldüğüme şaşıyorum. ve daha bir sürü detay.
dualarım seninle balım, nasıl olsa görüşücez.
