"içimden gitmek istese de bir şey", daha iyi
daha iyi diye avuttum kendimi, gidecek bir yer olmaması.
Ama gördüğüm her rüyayı hatırlıyor olmak uyandığımda
yetiyor yakmaya, saatlerce uyanık kaldığım yatağı.
Devinimli hayal gücü,
koynuna alıyor gene imkansızı.
Kendi mezarıma toprak atıyorum rüyamda gece,
mezarın başında dimdik ayaktayım oysa.
Yaşamaya çabalayan insan için en büyük işkence
unutmaya çalışmak mı her ânını: Dimdik ayaktayım,
dimdik ayakta. Benden daha hayatta
oysa benden geriye kalan ne varsa.
Gidecek bir yeri düşlüyorum:
Sırtında dolaştırıyor beni zümrüd-ü anka.
Ayaklarım yanıyor, görüyorum yeni dünyayı
ama ben kıpırdayamıyorum hala.
Uyuyan bir balığın gözleri gibi kapalı
"Dünyadan çıkış yolları." *
