gece 4-5 suları, istanbul'un sıradan bir mahallesinde, üzerine beş kat mont giymiş, sakalları sararmış, ayakkabısı delinmiş, tırnakları uzamış ve kararmış, adımları yavaşlamış, belki işe yarar diye ceplerine çer çöp doldurmuş, uykudan uzaklaşmış ve donmamak adına ayaklanmış.
okul yolunda, gözleri bozulmuş ve görebilmek adına sizin bardak dibi tabiriyle nitelendirdiğiniz gözlüklerden takmış, küçük vitrinini yine sıcacık eskişehir simitleriyle doldurmuş, paralarını üstü verebilmek adına kuruşlarla bozdurmuş, ayazı, yağmuru, karı ekmek parası inancıyla unutmuş.
çimenlerle ve öncesinde belki de demir parmaklıklarla geçmiş hayatı. belediyenin tayin ettiği işte tırmığa dolamış belki namus belasına kanlı, belki ekmek davasına hırlı ellerini. hatalarını sürümüş her bir sarı yaprakta. hınçla vurmuş tırmığı, hatırlamamak, unutmak umuduyla.
şans dağıtmış hep, kendi şanssızlığı içerisinde. çok para görmüş cüzdanı teslim edilecek ve çok sima mutlu ya da mutsuz. çok adım atmış beyaz şapkası ve kol çantasıyla. rakamlara vurmuş hep hayatı, kuponlar, biletler, kartlar ve paralar üstünde. yanıbaşında olsa da baht sıcak bir restoranda, pahalı bir yemekte kalmış aklı çocuklarıyla oturabileceği.
