enteresan bir şeydir bu. hem güven, hem huzur barındırır. 'abartma lan?' dediğinizi duyar gibi oluyorum, ayıp oluyor..
efendim bir kız çocuğu olarak peder bey haftasonları öğleden sonraları gittiği kahvehanede taş oynarken (bkz: taş oynamak) kahvehanenin önünde bir iki tur attıktan sonra masadakilere önce bir bakar, masanın geneli pederin tanıdığım arkadaşı olan amcalarsa cesaretlenir kahvehaneye dalardım. amcalar yüksek sesleri, bağırtıya benzer konuşmaları, kocaman elleri, bıyıklarıyla enteresan hareketler yaparak gülüşerek oyun oynarken ben kenardaki bir sandalyede, elimde babamın ben gelir gelmez söylediği gazozumun pipetinin ucunu ön dişlerimden birine takar 'fısst fısst' diye dudaklarımı kıpırdatmadan çekmek (bkz: hüpletmek) suretiyle gözlerimle konsantre bir şekilde masayı takip ederdim. bir b.k anlamadığım halde çokça da eğlenirdim.. eskiden kalma alışkanlık, hala dışardan dönerken babam kahvehanede olursa önce masaya bakıyorum, masa tanıdıksa içeri dalıp 'şeytanınız bol olsun' girişini yapıyorum. babamın arkadaşı amcalar kanka modunda 'vaay hoş geldin, gel otur bir çay iç, iki sohbet edelim!' modunda ısrarlar ediyorlar. keyfim yerinde olursa bu fırsatı kaçırmıyor, çayımı içip evin yolunu tutuyorum..
