bünyeyi tarif edilmez bir hüzün kaplar. en damar parçalar kalbe yükleme yapar. zaman çok gerekliymiş gibi hız rekorları kırar. bir annedir, bir babadır, bir sevgilidir istanbul yaşamasını bilen için. tıpkı bu varlıklar gibi değerlidir. hele birde gidilen yer istanbul'un tırnağı bile olamayacak kadar başarısızsa daha bir koyar adama. kadıköy otobüs durağında 110'un kalkmasını beklemeyi, taksim metro istasyonunda ki yürüyen yolu, beşiktaş'ta kadıköy iskelesinin yanındaki denize sıfır çaycıyı, galata köprüsü altında maç izlenip bira içilen mekanları, beyazıtta ki çakma gucci, levis, adidas satan çıfıtçıları ve 2.5 seneni verip her gününde ayrı bir mutluluk, ayrı bir heyecan yaşadığın okulunu son bir kez daha görmek istersin ama zaman o kadar kısadır ki, aynada o eski seni bile göremezsin. haydarpaşa tren istasyonunda ki kadınının trenin kalkmasına 10 dakika kaldığını hatırlatan anonsu kulaklarında çınlar. son teselliyi tren kalktıktan 5 dk. sonra biraz uğraşıp gördüğün eski okulunun tabelasında bulursun. hüznün gözyaşlarını üzerine boşaltır bütün şehir. yutkunursun. yutkunursun. yutkunur...
