biraz önce dendendenyus usta ile sahilde oturuyorduk. akşamdan kalmış belli ki. kirli sakalı, beresinden taşan kır saçları ve alnında çizgiler. oturduğu derme çatma kırık masasından yerdeki bakışlarını yüzüme çevirerek ve derin bir ifadeyle bana demez mi, "bak evlat, çirkin kadın yoktur azmamış kadın vardır"... hiç bir şey diyemedim. peki usta demekle yetindim. martı seslerinin arasında, azmış bir kadının her an köşelerden birinden önüme doğru atlayacağı ürkekliğiyle yoluma devam ettim.
