sadece bir kez dinledim henüz albümü. ancak dikkatimi çeken şeyler oldu;
-öncelikle kamuoyununda değindiği gibi "can kırıkları"na göre daha yumuşak bir şebnem ferah albümü olmuş. ben açıkçası, "can kırıkları"ndan sonra da, ondan daha sert bir albümün kabul görmeyeceğini ve aynı sertlikte yapıldığında şebnem ferah'ın "tekrar"a düştüğünün düşünüleceğini düşünüyordum (bu ne biçim cümle oldu). beklediğim gibi daha yumuşak hatlı bir şebnem ferah albümü karşımızda.
-sololar, introlar, pasajlar kısılmış, azaltılmış. bu beni üzdü, çünkü albüm dinlerken sürekli "söz" duyunca, kafası ferahlamıyor insanın. bunaltıyor biraz.
-klavye çoğalmış. akustik gitar özellikle azalmış gibi geldi, ama tabi ilk dinleyişte dikkat edememiş de olabilirim. klavye çok kullanılınca yalnız acaip yoruyor. keşke akustik ve elektro gitar üzerine daha çok düşülseydi.
-vokal tabi ki şebnem ferah. ama arada böyle tek enstrüman ve şebnem ferah sesi çok bekledim. "bazı aşklar" şarkısında istediğim oldu. buna rağmen çok fazla "saf" şebnem ferah sesi aradım dinlerken. altyapı biraz yorucuydu ve bana hikayeler anlatan kadın biraz gitmiş gibiydi.
görüşlerimi albümü tekrar tekrar dinledikten sonra daha sağlıklı bir biçimde bildireceğim, şimdilik bu kadar.
