kalbin, ruhun donma noktasına erişmesidir; çevresine ve kendi kendine ateşten duvarlar örerek hiç bir duyguyu yaşamama; yaşamayı nefes alıp verme seviyesine indirmektir, tepkilerini ve tüm duygularını hayatın acımasızlığına karşı yok etmiş ve "artık beni asla yaralayamaz hayat eğer istemezsem" nakaratında boğulan duygulardır bazen.
