kalabalık bir gruptur, biri hariç kalanı bir şekilde muhakkak yer bulur ve o şanslı teyze ayakta kalmıştır. kimse dönüp yüzüne bile bakmaz; ibnenin evlatları ya yola bakarlar, ya kulaklıkla müzik dinliyorlardır ya da uyuma numarası yaparlar. yani sonuçta yer vermezler o teyzeye.
ben mi? o onbeş saniye içinde türlü vicdan muhasebeleri yaparım, 's.kerim ya ne yer vercem köpek gibi beş seans oyun oynamışım, afedersin (kendi kendimi affediyorum) ebem s.kilmiş, teyze napmış? günlerde altınlar saçmış, ya da daha acımasızı belki de altınları ona saçmışlar. beni s.kseler yer vermem başka kapıya abla!*' derim, sonrasında da eblek eblek teyzeye şöyle bir bakarım -ki teyze en yaşlılığını kullanır vaziyette bana kitlenmiş yalvarırcasına gözleriyle yer istiyordur- ve onu kazandırarak zihnimde; 'gel teyzecim gel, sen otur ben zaten inicem.' diyerek kalkarım, henüz beş dakikadır oturmakta olduğum yerimden.
sonra öyle bir şaşırırım ki teyzenin tepkisine; 'madem inicektin neden sabahtan beri yer vermedin be evladım? neyse neyse tamam sağol.'
ulan nesine sağol? sıçtın ağzıma neye göre, kime göre sağol? bir de ayak üstü utandırarak* sağol. yolun kalan yarım saatlik bölümünü diğer yer verenlerin bakışları arasında geçiririm. birisine laf atarım, hepsi dağılır o ayrı ama gözlerinde mimlenmişimdir artık...
teyze mi? ben onun sayesinde hayatla bir kez daha savaşırken, o çoktan yeni yerinde misafirliğe gittiği nermin teyzenin kızına bok atmaya başlamıştır bile. onun oğluna yapmaya çalışmışlar ama o beğenmemiş; yerinde mutlusun değil mi teyze? bana alsana nermin teyzenin kızını?
