anason kokan nefeslerimizle çığırıyoruz balkonda. sonbaharın ilk adımlarına üzülüyoruz, sadist ebeveynlik içgüdüsüyle. derken bir şarkı cızırdıyor radyoda. hani o eski, gazete kuponlarıyla aldığımız, kasetçaları bozuk radyodan.
işte gidiyorum; birşey demeden..
sigaraya yüklenen dudakların, "kırık kadın" imajına öyle uyuyorki, sahneyi tamamlamak için kırlangıçlar geçmeye başlıyor balkonun önünden defalarca.
yol ayrılmış, görmeden gidiyorum..
kapalı gözlerinle "içten" sesin, her gidenini bir bir geçirdiğini anlatıyor film şeridinle, alt kimliğiyle sakinliğini koruyan komşularla bana. ben sadece seni izliyorum. sigaramı küllükten alıyorum.
yürüyorum sanki senin yanında..
hala kapalı gözlerin. ben siliniyorum ortamdan ufak uzak. çıt çıkarmadan gözlerinin ardındaki sahneye ortak oluyorum perde arkasından. son demlerinde dışlanan bir huzurevi hırçınından farksız gördüklerim.
bana kimse sen gibi sarılmadı..
gözlerin açık şimdi. bana bakmıyorsun. ben hala yokum orada. bir özeli anıyorsun. bir acıtanı üzerime yığıyorsun. sigaran elini yakınca küllüğe uzandığında farkediyorsun beni. fısıldıyorsun tekrar. "bana kimse sen gibi sarılmadı." gülümsüyorum. istanbulu çok özlediğimi görüyorum.
sabah olmadan; kapıyı çarmadan; ufak adımlarla ilk trenin mahmurluğuna boğuluyorum. gözlerin kapalı. uyanma; yanarsın..
