hep aynıydı; hep yazmak, hep okumak, hep bakmak...
bakabildiklerim göremediklerimmiş aslında,
sustum, korktum.
korkak masaüstü ve endişeli bir yeni metin belgesiyle.
yazmaya korkuyordum, biliyordum...
onun öldüğü şehir benim doğduğum şehirdi,
peki benim öleceğim şehir?
mesafesi, en son sigaram, trafik ışıklarının rengi, en son yarım bıraktığım kadehim,
o intihar müziğim,
hangisi şahit olur dersiniz?
dün ve onu geçmiş her günü bekledim,
yazmadı ama yine güldü,
güldü ve ağladı eskisi gibi...
söyledi korktuğu şeyi !!!
ölmüştü, yoktu, yok olduğu yerde bitti tüm acı gözyaşları.
bu sefer hiç susmadı,
her sessizliği bir çığlıktı aslında.
biriktirdiği geçmişin üstüne çıktı ve baktı,
baktı anlayabildiklerine...
gülümsedi ve gerçekten sustu,
yoktu.
uzun geçen altı seneye, yok be.
kahkahalarla yükledi şırıngasına,
en uzun gülümsemesiydi aslında,
parmaklarını seviştirdi, o uzun yola çıktı.
tek söyleyebildiği, altın vuruşun yakışıklı 6 yıllık şırıngasına...**
