durmadan çınlayan atlıkarıncamın içine dünyanın en güzel şarkısı yerleşmiş.
sona ermişken her şey; oyuncaklarla değil, komşunun çatal bıçak sesiyle uykuya dalmak belki. büyümek gibi her geçen gün ve büyüdükçe yalnızlaşmak gibi.
bugün yağmur kokuyor
ama kara az kaldı.
ya -seni unutmama kaç yüzyıl kaldı ki?-
