Bulutlar üzerine eğilince,
Habil bu dünyadan geçmiş. Fazlasını istiyor.
Kalbe ancak sığan duru aklın, emniyetli gönül görüşünün keskinliğinde, görüyor ki:
Her bir yan gölge üstüne gölge.
Gölge gölgeyle didişip duruyor. Her şey oluyor ama hiçbir şey de olmuyor.
Tufan kopuyor ama Habil'in ayakları bile ıslanmıyor.
Yangının ortasında, ateş yakmıyor, saçının tek teli tutuşmuyor.
Can acısa bir türlü, acımasa bir türlü. Perdeyi göremeyen bütün gölgeleri gerçek sanıyor.
Ve oyunu buna göre kuruyor, buna göre oynuyor.
Habil'se gölgelerin üzerinden geçip gidiyor. indirmiş kılıçlarını. Gölgelerle savaşmaya kalkışmıyor. Göklerin vâhid makamına doğru yer'den geçiyor.
Çünkü acı can evine değince her şey yerine döner.
Her şey gölgeye döner.
Kabil diye biri yok aslında. Bir Allah var, bir de Habil.
Kabil, Habil'in ne kadar dayanacağı sınanırken sadece içi boş bir gölge. Çünkü masumlar da gölgeden ateşler çıkararak sınanır. Kabil bir bahane.
Ve. Habil diye biri de yok aslında. Bir Allah var bir de Kabil. Kabil sınanırken de Habil bir gölge. Çünkü zalimler de sınanır. Habil bir bahane.
Habil Kabil'e gölge.
Kabil Habil'e gölge.
Hatta:
Bir Allah var.
ikilik yok arada.
Kabil Kabil'e gölge.
Habil Habil'e gölge.
Allah'a göre:
Habil gölge. Kabil gölge.
Gölge üstüne gölge.
Öyleyse:
Gölgenin derdiyle
dertlenmek niye?
