hep aklıma gelişte içimde bir yerlerde ateş yakan beni benden alan ülke.
acıtan gözyaşları,
kanatan bir nefes alış,
elin kolun bağlanması,
zalimin insafına kalmanın verdiği tükenmişlik duygusu...
içimde, taaa derinlerde bir sızı ile başlayan bu ateş bir bıçağın büyük bir hışımla yüzeyine değen şeyleri kesişi gibi derinlerimden göğüs kafesime uzanan bir kesiğin acısı. göğüs kafesimi ikiye bölen bir sızı...
adaletsizliğin, zulmün , çaresizliğin büyük bir isyana dönüşümü yaşanır her hatırlayışımda.
sırpların yaptığı caniliğe, tecavüzlere, soykırım maksatlı vahşetlere karşılık bosnalıların ölçülü, kendine has sivilleri hedef almayan mert duruşunu özetlerken kullandığı aforizmalardan biri beni derinlere sürükler;
"bizler katil olmaktansa kurban olmayı tercih ederiz"
yazıklar olsun bize, yazıklar olsun bu ülkeye, yazıklar olsun tüm seçilmiş atanmış mevki sahiplerine...72 milyon kere yazıklar olsun !
