gerçekler çok acıttı belki zamanında canımı, belki de gerçekliklerinden korktum, ürktüm... hayaller kurmaya başladım gerekli, gereksiz. sonra gerçek hayat daha da sıkıcı gözüktü gözüme, hayaller keyifliydi, hayaller hep mutluluk vericiydi, hayaller heyecanlıydı ama hayaller zordu. hayaller gerçek değildi ve ben onlara öyle bir alışmıştım ki farkında bile değildim gerçeklikten ne kadar uzaklaştığımın, uzaklaştıkça da hayalleri gerçekmiş gibi görmeye başladığımın...
evet gerçek hayata dönüş zordu, evet dönmeye çalıştığında duvara çarpmaktan beter oluyordun ama gerçek hayat acımasız olandı ve seni olgunlaştıran da oydu aslında.
hayaller hayal oldukları için güzel her zaman, ben hayallerle yaşıyorsam mutluyum ama nereye kadar mutlu olabilirim hayallerimle? hayallerle yaşıyorken onların gerçeğe dönüştüğünü bile farkedemeyebilirim... hayallerle yaşıyorken gerçek mutlulukları ıskalıyor olabilirim...
