zordur. biri o yandan çeker, biri bu yandan. herkes bir şeyler bekler senden. öğretmenler öğrenci olmanı, karşı cins sevgilin olmanı, toplum vatandaş olmanı. sorumluluk sahibi olmanı, çalışkan olmanı, başarılı olmanı, kariyer sahibi olmanı, rekabetçi olmanı, güzel olmanı, zeki olmanı... eski dostlar aranmayı bekler senden, yenileri ilgini, sevgili dediğin saatlerini ayırmanı ister, yaptığın her şeyi bilmek. oysa bi rahat bıraksa herkes herkesi, nolur ya? hiç bir şey olmasak? rekabet içinde olmasak? kariyer derdine düşmesek? herkes bir şeyler beklemek yerine bir şeyler yapsa? köreltsek nefsimizi, aşsak egomuzu, bitirsek kibirimizi, bencilliğimizi. ya da herkes için her şey olabilirken, kendi içimizde hiçbir şey olabilsek. nihilistliğin sınırlarına yaklaşmanın tek yolu uzaklaşmak mı herkesten? kaçmak mı bizi bekleyenlerden illa? zordur hiçbir şey olabilmek, alabildiğine zordur. seni sen yapan pek çok şeyden vazgeçmen gerekir ki, hırsın engel olur çoğu zaman. etraftaki konumuna, sahip olduklarına, olmadıklarına olan bağlılığın ayak bağına dönüşür bu uğurda. hiçbir şeye dönüşümün tıkanır kalır bir yerlerde. yolu bitirmektense, yolda olmak da güzeldir.
