yorgun bir istanbul gününde hanemizi şenlendiren kardeşim. dosttur, özeldir, kıymetlidir kim ne derse desin...
zorlu bir ilişkinin sürüncemelerinde yanımdaydı ve bir pazar günü yola çıktık onunla. beyoğlu'nun tam girişinde "abi içimde bir his var bugün onları elele görecegiz" dedi. dedim "lan oğlum koca istanbul burası, hem ne alaka bizim başka bir işimiz var". akabinde beyoğlu sokaklarını turladık ve yolu yarıladıktan sonra "bro hadi kafeye çıkalım" dedim. fakat hisler adamı paleface hiç oralı olmadı ve "bro gs lisesine kadar yürüyelim" dedi. deli gibi yürümeye devam ettik ve tam istiklal'in sonlarına doğru o'nu ve yeni sevgilisini el ele gördük. ikimizin de eli ayağı boşalmıştı. ama sanki ben daha çok etkilenmiştim. bu şahsı muhterem bir şeyh edası ile ne dese tutuyordu. bir taş bulduk ve soluklanmak için oturduk zira durumumuz iyi değildi. o sırada kaval çalan bir sokak şarkıcısından şu acılı ezgiler dökülüyordu...
"duydum ki unutmuşsun, gözlerimin rengini"
2 dk oturduk ve o an paleface dese ki "ben peygamberim" vallahi inanırdım. adam ne dese birebir yaşadık o gün. kendimize geldik ve toparlandık akabinde kafeye çıktık birer çay içtik. burukluğu üzerimizden hızlı attık allahtan...
hayat o gün acı şeyler gösterse de hayırlı olana dogru bir yelken açmasını sağladı kardeşimin. şimdi güzel bir işi var ve çok yakında iyi yerlere gelecek, eminim.
iyi bir işi mutlaka iyi bir eşle de taçlandıracaktır. hayatın tüm güzellikleri seninle olsun.
