dibe vurduran filmlerden bir tanesi daha. ŞAhsım adına söyleyeceğim şudur ki; bana sadece hayatımın her saniyesini," insan olmak" olgusunu sorgulattı. Düşündüm öldğümde sadece toprağa gömülüp iki göz yaşından sonra anı olmayı ister miyim diye. Sonuçta Tim bütün bunları kazadan duyduğu pişmanlık/üzüntü duygusuyla yapmaya başlamıştı. Ama insan hayat kurtarmak için illa ki dank ettiren bir şeyler mi yaşamalıydı? kendimizi öldürmeden, elimizden geldiği kadar, organ boyutunda olmak zorunda değil elbette, insanlara yardım edemez miyiz? KAn vermek en basiti, gerçi beslenme düzeni çrpık olduğu kadar sigara içen bir toplumuz pek çoğumuzun bağışlayacağı kan pek işe yaramayacaktır belki de kabul edilmeyecektir ancak denemeden bilenemeyeceği de bir gerçektir. sonuç olarak filmi izlerken sürekli aklımdan dönüp duran tek bir hayatın başka kaç hayatı canlandırabileceğiydi. ve de haklı çıktım adam organlarını bağışlamak için intihar etti. izlenip izletilmesi gerek bir filmmiş bunu da anlamış oldum.
