Yönetmenliğini Cristian Mungiu nun yaptığı bağımsız sinema olarak 60.cannes film festivalinde altın palmiye almış bir film. Film başlar başlamaz insanı geriyor.Gabitanın ulan kendi işini kendin hallet diyesi geliyor bu kadar içine kapanık pasif oluşu sinirleri bozuyor. Herşey otilla ya bağlı otel bulmak, para bulmak, kürtajda kıza yardım etmek hepsi kıza kalmış ne kadar dostane bi yaklaşım olsada epey vurucu. baskıcı kominizm rejminde kürtajın yasak olması ve bazı bağnaz yalancı insanların bu korkunç durumu kullanmak istemesi kadar adice bi sahneye yer vermiş sert bir mesajı vardır bana göre yönetmenin. ayrıca otillanın sevgilisin evinde ailesiyle yediği yemek çok uzundur anlatmak istedikleri de olsa yönetmenin gereksiz yere uzatılmıştır. Kızın o sıkıntısı bana o kadar yansımıştır ki kalk git masadan al çantanı çık dışarı diye bağırdım o kadar sıktı beni bu kızcağız. hala kalkmaması deli etti hatta beni. Ve en son olarak otilla nın bebeği yok etme sahnesinde o nefes alıp verişler kızın ömründen ömür gitmiş hali o heycanı izleyenede yansıtmıştır. Sonuç olarak film güzeldir ama gerim gerimde germiştir.
