Yaklaşık 6 yıldır bu durumun nedenlerini araştırmaktayım. 4 yıl önce üşenmedim kalktım kudüs'e gittim. Gördüğüm ilk kiliseye girip haç çıkardım, arkasından ilk camiye dalıp ikindimi kıldım ve sonra "lan hazır gelmişiz buralara" diyerek israil ordusuna yazılmaya çalıştım. Almadılar. Vazgeçmedim. final dergisi dershanesine kayıt olup 1 senede piskoloji bölümü kazandım. Bu konunun üstüne gerçek bir psikiyatr olarak gitmek istedim. "Sevgilimden ayrıldım, çok kötüyüm" gibi kalıplarlarla gelen hastalarıma bıyık altından bu konudan bahsetmeye çalıştım. inancına göre; değişik tarzda benzer sorular sormaya yeltenerek bu konu hakkında esas amaca ulaşmaya çalıştım. Başardım mı bilmiyorum ama sonuç şu şekilde;
Büyük bir kısım ateistlerde günah olgusunun olmadığını söyleyerek kötülük yapmaya müsait insanlar olarak görüyorlar. Bunu takip eden en büyük kitle ise;
"Ey âmenû olanlar (ölmeden önce Allah'a ulaşmayı dileyenler)! Allah'ın kendilerine gadaplandığı (rahmetinden terkettiği) bir kavme dönmeyin (dostluk kurmayın)! Kâfirlerin, kabirdekilerden ümitlerini kesmiş olduğu (tekrar diriltileceğine inanmadığı) gibi onlar da ahiretten ümitlerini kesmişlerdir (ahiret hayatına inanmazlar)." *
Tarzında bir düşünce içersindeler. Diğer kısımlar o kadarda önemli değil zira çok azdılar.
Bunun akabinde garip bir tuhaflıkla karşılaştım. insanların çok büyük bir kısmı ya da hepsi yaşamı boyunca öncelikle kendini düşünmekteydi. * Bu sebepten dolayı allah'a inanan ve kitapta yazan eylemlere uyan birinin kendisini rahatsız etmeyen bir ateiste * kendi bildiklerini anlatma çabası ya çocukca saf bir sevgiden kaynaklanmaktadır ya da allah tarafından daha çok sevileceğini umduğundan.
Kendilerini rahatsız eden ateistlerden nefren eden müslümanları inceyelecek kadar önemli bulmadım. *
