"en çok insana değer veren düşünce"yi savunan birinin ölümüne üzülmektir.
bu tamamen subjektif bir olaydır. yolda az önce kalp krizi geçirip ölen birisi, biraz insani duygularınız kalmışsa, içinizi acıtır, hatta ruhunuz öyle ağır gelir ki bedeninize, bedeniniz ağırlığa dayanamayıp, ağlar... bu adamın kim veya ne olduğu o an için önemli değildir. peki kim olduğunu öğrenince?
mesela bir katil olsa?
çocuklara tecavüz eden bir sapık?
10.000 kişinin ölümünden sorumlu bir militarist?
peki ya,
bir komunist?
bir faşist?
bir aktivist?
bir milliyetçi?
bir emperyalist?
işte anarşinin temelinde bulunan düşünce, o insanın aslında o ilk an gördüğü görüntüyle üzülen ve saf insani duygular taşıyan insana daimi ulaşma çabasıdır.
öyle bir insan ki, istese de kıskanmayan, düşünse de saplantılı olmayan, öfkelense de nefret etmeyen...
var mı böyle birisi dünyada? sanırım çok çok az...
bulunmalı mı daha fazla böyle insan? kesinlikle evet...
hangi ideoloji olursa olsun, hangi hukuk, hangi düzen, hangi siyaset, hepsi pratikte insanı sömürür mü? kesinlikle evet...
