türk milletinin eminim ki hemen hemen her bireyinin yürekten katıldığı davranıştır. derler ya her milletten adamın iyisi var kötüsü var. bugün bakıyorum çevreme, sağcısı olsun solcusu olsun, sünnisi olsun alevisi olsun, insanlar kürt dedim mi gönül rahatlığıyla sevmiyorum diyor, tiksiniyorum diyor.
bundan 100 yıl öncesine kadar bizde moskof düşmanlığı vardı. moskof demek kötü demekti, fena demekti. insanlar kızdığı adama moskof derdi. ama moskofla düşmanlığımız da 1000 yıldan beri sürüyordu, kökleşmişti, kemikleşmişti. sonra yakın zamana doğru ermeni düşmanlığı türedi, fakat pek sürmedi.
şimdi ise türk'ün düşmanlığının odak noktası kürtlük oldu. 1000 yıllık moskof'u unuttuk, kürt 80 yılda moskof'tan öte tiksinilen adam oldu. peki neden böyle oldu? bizim milletimiz düşmanın namert olmayanı ile vuruşmasını sever. ölse de, öldürse de bu böyledir. biz kürt'ten namert olduğu için bu kadar tiksindik.
konuşuyor insan evladı:
-insan olsun yeter arkadaş, ben kürt'ü de severim, arap'ı da, rum'u, ermeni'yi de.
-olur mu lan öyle şey? düne kadar bize zulmeden ermeni'nin neresini seviyorsun?
-olsun arkadaş, bugün yaşayan ermeni mi bize zulmetti? ataları yapmış, onun ne suçu var?
bakarsın adamın tipine, pörtlek gözlü, ortadoğulu kürt. utanmadan, sıkılmadan hümanistlik taslar, bir de üstüne ben de türk'üm der. kürt'ün bol olduğu ortamda da, "ben de kürt'üm" oluverir. kemalistten tiksinmiş dindar türk evladı gördüm mü, bakarsın dindar kesilir, atatürk'e söver. laik gördüm mü, sosyalist olur, halkların kardeşliği teranesi okur. eski türkler çinli'ye yalancıdır diye tavgaç dermiş, bu kürtler ha işte tavgaçın kralı.
