çevremize -uzağa değil, kendi akrabalarımız da olur- şöyle bir baktığımız da, kim olduklarını görebileceğimiz erkeklerdir. kendilerini hemen belli ederler.
karşısındaki kadını "mal" yerine koyduğu anlaşılan bir özelliği de, uluorta karısını -belki çocuklarının annesini- aşağılamakta, küfür etmekte bir sakınca görmemesi (çünkü o kadın mal olduğu için bir kalbi, bir onuru, duyguları, sinirleri falan yoktur ona göre) aksine bu yaptığı şeyin, onu başkalarının gözünde yücelteceğini, "yiğide bak be! önüne soğuk yemek getiren karısının ağzına nasıl da sıçtı, helal olsun!" denilip, sırtının sıvazlacağını düşünmesidir (oysa kadını bu kadar güçsüz ve yetersiz görüp, onu yerince güç gösterisi yaptığını sanması da ayrı bir çelişkidir). gece olup, yatağa girildiğindeyse, gündüz ağzına sıçtığı, aşağıladığı, "bir boka yaramadığını" iddia ettiği o kadının yardımıyla "mutlu olmakta" da bir çelişki görmez kendisi. her şeyi kadından bekler; güzel, bakımlı, işveli, cilveli olmayı, onu baştan çıkarmayı. oysa kendisi en basitinden dişini bile haftada bir fırçalar. sonuçta kadın denen şey bir maldır ve kendisinin erkekten istekleri olamaz, ondan tiksinemez, ya da onu arzulamayaz.
