yalnızlık en beklenmedik bir zamanda çalıverince kapınızı önce mutluluk dilenmeye başlıyorsunuz şaşkınlıkla. hele bir de kolay inanan bir insansanız her sözcük, her cümle bir ümit kaynağı oluverir sizin için. aslında siz öyle görmek ve inanmak istediğiniz için öyle değildir. sevdiğinizi kendinizden çok düşündüğünüz içindir. onun hatalarını o hata yapmadan görmesini istersiniz. olmuyormuş o ayrı mesele. öğreniyorsunuz zamanla bunu da. sonra çok uzun ve ağır geçen bir süreçte toparlıyorsunuz kendinizi. dünyayı yeniden algılamaya başlıyorsunuz. sevdiğiniz ve sizi terk eden insanın size olan saldırıları sizi acıtmamaya başlıyor. sabır acıdır meyvesi tatlıdır derler ya. işte onu hissetmeye başlıyorsunuz. sevdiğinizi yüreğinizde affediyorsunuz önce. sonra onun saldırıları sizi paniklettirmemeye başlıyor. sağırlık geliyor beyninize, gözlerinize, kulaklarınıza. ona karşı hassas olduğunuz her şeyin yerini bin bir türlü güzel şey doldurmaya başlıyor. ve bir an geliyor o gelse de gelmese de hayata devam ettiğinizi görüyorsunuz, hem de ondan etkilenmeden. aşk var mı yoksa unutuluyor mu? adı nedir bilmiyorum bunun. ama yaşamak var ya; ölmeyi istediğiniz anlar kadar güzel gelmeye başlıyor. aylar önce mutsuzluktan dili tutulan insan olduğunuzu bile düşünmüyorsunuz. elinizde olmadan yapıyorsunuz bunu. bir ölüye karşı tüm görevlerinizi tamamlamanın verdiği mutlulukla, onu yaşatırken değerini bilmenin verdiği gönül rahatlığı içinde, kalbinize, ya da nereye ise yerini bilmiyorum, gömüyorsunuz onu oraya; dudaklarınızda bir tebessümle teslim ediyorsunuz geçmişe, kendi seçtiği bilinmezliğiyle başbaşa bırakıyorsunuz.
