severken vazgeçmek kapkara bir zindana mahkum olmaktır. yaşarsın ama umutsuz. nefes alırsın ama anlamsız. acının taze olduğu zamanlar zordur. elin telefona gider sürekli. ama tutarsın kendini. ağlarsın. sessizce içine akar gözyaşların. ne kışın ayazı umrundadır ne de yazın sıcağı. keşkeler sarar tüm benliğini. anlamsız sözler. bir de nefret sarar içini sevgine eşit. sevginle paralel.
yüreğinin sızısını dindirmek için başka işlerle meşgul olursun. yeni birini bulursun, yeni bir kitaba başlarsın. hatta yeni bir şehrin özlemine katlanırsın hiç düşünmeden. toplarsın pılını pırtını her şeyi geride bıraktığını sanırsın. unuttum dersin. yeni bir başlangıç yaptım. hep de yep yeni, tap taze. gülersin bir süre. içinde küllenmeye başlar birçok şey. aslında sen öyle zannedersin. görmezsin kabuğun altında kanayan yarayı. sızısına alışmışsındır çünkü. allahım ben ne umursamaz ne gerçekçiymişim meğer. hatta ne aptal ne safmışım, gözlerim körmüş meğer diye düşünrsün. çaresiz. boş , bomboş.
duvarlar onu sana anlatır, gözlerini kapatırsın görmemek için hayalini. kulaklarını tıkarsın tüm çığlıklara. ne bir melodi duymak istersin ne de bir koku. hayat güzel, hayat laylaylom. oh be o da neydi öyle? işte özgürlük bu. ağlayan kız yok artık, üzülen kız mı? artık o bambaşka biri. dünya ne genişmiş meğer ve ne küçükmüş meğer.
yıllar sonra her şey biter. tüm o çalkalntılar durulur. sen büyümüşsündür, içindeki özlemle beraber. derken bir gün dönersin yine ait olduğun şehre. gözlerin onu arar. her şeyde onun adı geçsin istersin. aradıklarını bulamamış, bekledikleri gelmemiş içi boş bir insan olarak eskiye dönersin yeniden. başladığın yere geri dönersin be. ne ağlıyorsun artık? severken vazgeçmek ne mümkün. kandırma artık kendini kandırma!!!
