acizim aciz...
bedenim ruhumu taşıyamaz hale geldi. kalabalıklar ortasında kaybolmuş gibiyim. kendimi gökte sahipsiz dolaşan toz bulutu gibi hissediyorum. ve bir o kadar da kendimi yalnız, çaresiz...
bugun ayrılalı tam 270 gün oldu. ve ben hala 270 gün öncesindeyim...
yaşantıma dönüp işime, okuluma, aileme bakmam gerekirken ben hala o gündeyim.. içimin acıması, her gece yatarken onun resmine sarılmam, anılarla rüyaya dalıp gecenin köründe ismini anarak uyanmam, sabah telefonda bir çağrı, bir mesaj var mı diye bakmam geçmedi.
arkamdan biri seslendiğinde, kapı çaldığında, sokakta yürürken acaba o mu diye dönüp bakmam hala bitmedi... kafayı yiyecek gibi oluyorum an geliyor evine gidip 'seviyorum hala seni can. ne olur daha fazla canımı acıtma dön geri' diyesim geliyor ama yapamıyorum. neden bu sözcükleri söylemem, neden bu kadar zor geliyor ? madem söylüyemiyeceğim neden unutamıyorum? neden hiç tanışmamış var sayamıyorum ?
keşke o davetkar tanışma mesajına hiç cevap yazmasaydım. keşke senide diğerleri gibi sayıp resmine bakmasaydım. keşke keşke... hayatımdan sen gittikten sonra o kadar keşke oldu ki şimdi de keşke unubilsem diyorum...
evet sözlük itiraf ediyorum. ben ahmağın tekiyim. kendi egolarımı tatmin edebilmek için siktiri boktan bir çöpçatanlık sitesine üye oldum ve orada hiç daha önce yanyana gelmediğim, ilk defa gördüğüm ve 3 aylık ilişkide beni köpeğe çevirmiş "can" isminde bir erkeğe aşığım.... bana sövün, küfredin, edebildiğiniz kadar hakaret edin ama bana unutabilmenin formulunu söyleyin...
