Düştüm, kim bilir kaçıncı kez takılıp düştüm. Yine sıyrıldı, kanadı her yerim ve ben yine aynı yerden destek aldım; kuralsız seven yüreğim.
Hep yalnız başımaydım aslında. Karanlık odamda kendimle konuşurdum, tek dostum gözyaşlarımdı. Bir adım geride yalnız bıraktılar onlar da beni. Şimdi kalbimden ağır bir sızıyla çıkıp, menderesler yaparak boğazıma yükselen her şey içimde tıkandı kaldı. Sonunda kendi köşeme sindim. Bu ikiyüzlü hayata, yapay gülümsemelere son elvedamı yaptım ve sustum. Sustukça büyür içinde derler ya, belki bünyemi aşar da hıçkıra hıçkıra ağlarım yeniden.
Yaşadığımdan emin olmak istedim. Sırf sen gerçek olasın diye. Şu kalıplaşmış hayatı sürdürmeyi diledim. Gözlerimi açtıkça soğuk demirlerin arasından, her merhabada seni duymak, sana tutunmak istedim. Karalanmış hayallerime dokunabilmek ama yalnızlığın tadını da kaçırmamak istedim.
Duvarları yıktım, saatleri parçaladım. Ellerimi birleştirip gecenin beni almasını bekledim. Geldi ama götürmedi beni. Çünkü her ne yaptıysam ödülü en ağırından bir sevgiydi. Taşımakta güçlük çektim bir süre, sonra alıştım.
