şehrin böyle kasvetli bir gününde, kırık dalların arasına çökmüş kalp kırıklıklarıyla, ucu yanmış kağıtlara, sendelemiş fırtınalarımı yazıyorum. bu yaşanılmış yazılanlar ve bu yaşanılası olanlar çok koyuyor bana. çünkü bütün yazılanlar seni sevmemle başlayıp seni sevmemle bitiyor. cümlenin öznesi sen yüklemi gene sen...
ayağın toprağa bastığı, ruhun huzur bulduğu anlarda gözlerim bir deniz maviliğindeyken ve ben her daim seni sevmekle meşgulken; haberin yok yavaş yavaş ölüyorum...
ölürkende sevgilim, ben seni sevmekle meşgulüm...
