konuşmak istediğim ve konuşacak kişi bulamadığımda veya konuşmak istediğim konu başkalarına anlatmak istediğim birşey değilse yaptığım olay. düşünce değil, bildiğin sesli sesli(yerine göre fısıltı) konuşuyorum. kendi kafamda kuruyorum herşeyi. anlatıyorum, soru soruyorum, cevap alıyorum, mantıksız olan birşey varsa görüyorum ve en önemlisi rahatlıyorum. başlarda farkında değildim yaptığımın. sonra birgün durdum "noluyor lan delirdim mi, neden kendimle konuşuyorum" dedim. ama bunu yapmayı bıraktıktan sonra -ki zor oldu,kendimle konuşmaya başlıyordum, farkına varıp kesiyordum konuşmayı- daha sinirli olduğumu farkettim. sonra koyver gitsin dedim. bir zararını görmedim. aksine faydalı olan birşey. konuyu her yönüyle düşünüyorsunuz. başka biri gibi düşünebiliyorsunuz. ama bazen uzattığımda oluyorki sanırım bu bir tür psikolojik arıza. bünya yalnızlığa uzun süre katlanamıyor...
