Açılım, açılım ne açılımmış be. Akan kana dur diyecek açılım. Anaların gözyaşlarını dindirecek açılım. Halkları kardeşliğe eriştirecek açılım. Hiçbirini yapabildi mi açılım. Açılım lafı geçtiğinden beri, uygulamalar yapıldığından beri türkler ve türklerin arasındaki mesafe şimdiye kadar olmadığı kadar açıldı. Gerildikçe gerildi. Gözlerimizin önünde çok kötü yaşanabilecek günlerin kuluçka evresi yaşanıyor ama kaçımız farkındayız.
Bu ülkede 100'er şehitler verildiği günlerde bile kürtler-ötekiler diye bir ayrım yapılmadı, meclise hadep-hep v.b. geldiğinde bile konvoylar taşlanmadı. Öteki taraftan bakılınca... Gösteriler oldu. Ama hiç bir zaman üzerine pkk'lı elbisesi giydirilip parti konvoylarına çocuklar alınıp insanlar kışkırtılmadı, otobüsler zaman zaman yakıldı; ama içinde 17 yaşında bir kız bırakılıp ardından yanışı seyredilmedi. Karakollara saldırıldı, ama şehrin ortasındakilere değil. Molotof kokteylleri ve havai fişeklerle değil.
Hiç bir zaman insanlar "Hele siz bizim oraya gelin, biz sizin ananızı belliyeceğiz" diye tehdit edilmedi parti ileri gelenlerince. Ne oluyor ki? Sözde açılım yapılıyor. Birbiri ardınca şimdiye kadar adı bile anılmamış, yapılması hayallerde ve belki de kabuslarda olabilecek açılımlar yapılıyor. ismi değiştirilen yerlerin eski isimlerine geri dönmesi kararlaştırılıyor, PKK militanlarının dağlardan inmesi için af hazırlanıyor, dağlarda taşlarda yazılı "türk" kelimelerinin silinmesine, okul girişlerinde söylenen "andımız" da "türk'üm" kelimesi geçtiği için söylenmemesine karar veriliyor. Devlet kürtçe tv kanalı açarken, özel yayın yapabilecek kürtçe tv ve radyolara da serbestlik tanıyacağını açıklıyor. PKK militanları dağlardan inip ülkede kahramanlar gibi karşılanıyor, miting alanlarında eller sallanıyor, "ankara'ya da istanbul'a da gideceğiz " demeçleri veriliyor basın toplantılarında. Bütün bunlar şimdiye kadar horlandığını iddia eden, ezildiğini söyleyen, dışlandığını savunan (haklı oldukları alanlar da vardır) kesimin mutlu olmasını sağlayacak gelişmeler iken her geçen gün bir başka gerginliğe sahne oluyor türkiye. PKK'nın ilk silahlı eylemi için festivaller düzenlenirken, örgütün kuruluş tarihine de ayrı bir eğlence tertipleniyor.
Apo'nun suriye'den çıkış tarihi, apo'nun yakalanış tarihi, apo'nun imralı'ya gittiği tarih eylemlere sebep oluyor ki bu abartılı tarihler önceleri yoktu.
Haberlerde neler görüyoruz... Birbiriyle kucaklaşan insanlar mı? Kürtler ve türkler arasındaki ilişkiler en gergin günlerini yaşıyorlar belki de. Karakollara molotof kokteylli saldırılar düzenleniyor. Belediye otobüsleri yakılıyor, polis araçları taşlanıyor, polisler taşlanıyor. Halka ekmek vermek için kurulan büfe bile yakılıyor. Yok etme, zarar verme üzerine kurulmuş bir eylem. Polis havaya ateş açıyor. Göz yaşartıcı gazlar ve sıkılan tazyikli sular. Ama günün birinde bu cenderenin içinde birisi belindeki silahı ateşleyecek. Belki de atılan molotoflardan biri üzerine düşecek ya da yakınına, bir arkadaşına, halktan birine zarar verecek belki. Önemli değil. o silah kılıfından çıkıp tetik çekildiğinde ve çıkan kurşun ilk canını aldığı zaman yeni bir dönem başlayacak belki de... Bu ülkede dur ihtarına uymadığı için bile 50'ye yakın insanın vurulduğu, bir kısmının öldürüldüğü unutulup bu ırkçılıkla bağdaşlaştırılacak. Şimdiye kadar temsil ettiği kesime " eylemlerde sakin olun" demeyen parti ileri gelenleri bu sefer daha da kışkırtacaklar. Öyle ya, bu kanın dökülmesi için az mı uğraştılar... Az mı kullandılar molotofları sallayan adamların önünde ufacık ufacık çocukları ? Beklenen an zaten bu andı. Belki polisi tutuklanacak, belki olmayacak ama bu olay bilinçli bir saldırı olarak nitelendirilip daha beter eylemlerde bulunulacak. Bir gün, başka masum insanlarının da canının yandığı bir gün, birilerinin canına tak diyecek ve sonunda halklar birbirine girecek.
Adım adım buraya doğru çekiliyoruz. bir iç savaşa doğru. Birbiri ile toslaşmaya hazırlanan koçlar gibiyiz... Oysa etrafımızda kurttan aslan, ayıdan çakala kadar tüm etoburlardan oluşan bir çember ağzından salyalar akıta akıta seyrediyor artan gerilimi. Yumurta çürük belli. Ama hayır, bunu anlamamız için illa ki yememiz lazım...
