insanın içinde hayatı boyunca unutamayacağı türden bir burukluk bırakan, garip anılar dizisi... hele ki biyopsi de ameliyat esnasında yapılacaksa eğer, insana kan ağlatır stresten.
şöyle ki...
siz ameliyatınız öğleden sonra diye beklerken, aniden bir hemşirenin gelip "soyunun! sedye geliyor, ameliyata alınacaksınız" demesiyle gözlerinizden boşanır bir anda yaşlar. o anı bekliyormuşsunuz gibidir, ne için ağladığınızı bilmeden ağlarsınız, garip bir buruklukla. önceki gün yediğiniz pizza bile gelir aklınıza; "ulan acaba bidaha yiyebilecek miyim?" düşünceleri arasında yediğiniz, boğazınızdan bir türlü geçemeyen o pizza dilimi. yakınınız yardımıyla giydiğiniz deli gömleği bozuntusu yeşil ameliyat önlüğü, aynada kendinizi gördüğünüz an daha şiddetli ağlamanıza sebebiyet verebilir. çünkü belki de kendinizi ilk kez bu denli zayıf ve güçsüz, ölüme yakın hissediyorsunuzdur.
odanızın kapısından sedyeye alınışınız, koridorlarda ağlayarak tavanı seyredişiniz... ameliyattan sonra hepsi içinizde bir yerlerde, akmayan gözyaşları gibi bir düğüm oluşturacak. filmlerde görmeye alıştığınız, o soğuk "ameliyathaneler" yazısı tüylerinizin ürpermesine yetecek... yakınlarınızı arkanızda bırakıp, güçlü olma denemelerinizin ne denli başarısız olabileceğini göreceksiniz belki de. ameliyathanenizi ilk gördüğünüzdeki o ilk gariplik, sedyeden daracık ameliyat masasına geçiş ve o meşhur "ameliyat lambaları"... etrafınızda insanlar koşuşturacak, saat varsa dikkatli bakın çünkü uyandığınızda saat farkına şaşıracaksınız, sizde durmuş olan zaman yakınlarınız için o kadar zor akmıştır ki...
devamı biraz daha kolay, narkoz ve derin uyku.
sancılarla uyanırsınız fakat bu durum çok sürmeyecektir çünkü anında o mucize ağrı kesiciler enjekte edilir. uyanış anınız ve sonraki 6-7 saat sizin için silik, birer saniyelik görüntüler olarak kalacaktır, her zaman.
uyandığınızda biyopsi sonucunuz iyi olur, sevinmeye fırsat bulamadan yine uyursunuz ama günlerden sonraki en rahat uykudur bu; dren, sonda ve serum kablolarıyla dolu yatağınızda olmanıza rağmen...
