bazen mecbıriyetten yapılır. yıllanmış ve aslında belki hiç affedilmemesi gereken hatalarla dolu ilişkilerde bir çember çevrilmeye başlanır bir süre sonra, artık ilişkiye dair her çaba çemberin en fazla çapını genişletir; dönülür dolaşılır aynı yere, aynı kavgalara varılır. ama üç ay, ama altı ay sonra yine patlak verir ilişki aynı delikten; bu sefer daha zor yamanır o delik. "ben onu her haliyle seviyorum" lar, "ben onsuz ne yaparım"lar artık kurtarmaz olur. zaten her biri için gecelerce ağlanmıştır, her birinin yası daha önce onlarca kez tutulmuştur. bir ilişki için verebileceğiniz her şeyi verdiğinizden eminseniz artık ve artık sizin de yaralarınız dikiş tutmaz olmuşsa yapılacak şeydir terketmek. geç bile kalınmıştır belki.
bir zamanlar yuva olan eve bakarsınız, anlam veremezsiniz. oradan gidecek olmayı aklınız kabul etmez, her uyuduğunuzda başa sarar, her uyandığınızda sanki yeni anlamışsınız o ilişkinin bittiğini gibi salya sümük ağlarsınız. sürekli uyumak ve uyuşmak istersiniz. bazı durumlarda terk edilmekle arasında hiçbir fark yoktur.
suçlamaların bittiği yerdir artık terk etmek. kimin suçlu olduğunun önemini kaybettiği yerdir. hayatınızda sinirlenince bir kalem dahi fırlatmamış bir insanken odada ne varsa bir kriz halinde hepsini duvarlara çalmaktır; paramparça olmuş eşyaların arasında oturup ağlamaktır.
ne kadar kanlı, ne kadar acı da olsa terketmek, doğumdur. bir süre daha sızlar yırtılan yerleriniz ama yeni hayatınızdır artık kucağınızdaki, ne kadar acırsa acısın rahatlatır...
