dünyanın en iğrenç şehri bile olsan; her gelenin, adını duyanın nefret ettiği bir şehir dahi olsan aşığınım ben senin.
savunamam kimseye. savunacak hiçbir yanın yok çünkü memleketim.
nefes alınmayacak kadar pis havan, kısıtla imkanların vs. bunlarla savunamam ya seni?
ama o kadar alışmışım ki bu imkansızlıklar içinde yaşamaya yadırgamadım hiç. neden adam gibi bi tiyatro yok demedim, tiyatro yoksa kartinge gitsinler deyip kendimce çözümler buldum tüm sorunlara. dalga geçtim bize sunamadığın her şey için tek tek. isyan etmedim. sevdim seni, sende yaşamayı çok sevdim.
sınırlarından çıktığım anda içime çöken ve günlerce geçmeyen hüznün sebebini tekrardan toprağına ayak basınca anladım güzel şehrim. o pis havan bile... memleket havası olunca bir başka oluyormuş insan.
ben hep seni terk edeyim, sen her gittiğim gün yağmurla yolcula beni.
her şeye rağmen seviyorum seni.
ps: çok kişisel, acayip saçma, über gereksiz bir entrydir. bilginize.
