kimine güzel görünür kimi de "aaa ne kötü" der yüzüne durduk yere. işin aslı yalnızsındır. ve yalnızlığı seversin çünkü buna alışıksındır, ne de olsa herkes evine gittiğinde sen yalnız başına oynayacaksındır. çok fazla kendine kaldığından ötürüdür sanırım, başkaları ile iletişim kurarken aradaki mesafeyi hep görürsün. anne ile babaya karşı duyulan sorumluluk tamamen senin üzerindedir, ailenin içindeki dertleri paylaşıp hafifletebileceğin bir dengin yoktur o yüzden anne baba kadar hissedersin sen de onları. bir şekilde özerk görünürsün etrafına. içine işlemiştir. evdeki yiyecekleri düşünmeden yersin, kimse neden yedin hepsini demez, bölüşme, pay etme kavramını sonradan kendi vicdanından ötürü ya kazanırsın ya kazanmazsın. şanslıysan ailen sana ahlakı, paylaşımı, sevgiyi, birey olmayı, sorumlulukları, vicdanı, erdemleri öğretir. ancak bunun yarattığı bir handikap vardır; ailenin dışına çıktıgında gördüğün yüzler böyle değillerdir, bu kez kendini çok daha fazla yalnız hisseder ve 4 yaşında balkonun gölge vuran kısmında bir metrekarelik kilimin üzerinde legolarınla oynadıgın günkü mutluluğunu ve huzurunu asla bulamayacagını bilsen de kendini evine atarsın. üstelik artık yalnız yaşıyorsundur.. anneni veya babanı ararsın.. azıcık sohbet eder kendine gelirsin.
