dünyadaki gelişmeleri takip eden şu sıralarda yeni yeni ortaya çıkan kavramlardan biridir. hoştur, güzeldir, sevindiricidir.
Sinemamızda olan değişikliklerle ortayada 3 tip yönetmen/yapımcı türü çıktı..
ilkiyle başlayalım;
Televizyonu, Beyaz Perde'ye taşıyan ve gözünü para kazanma hırsı bürümüş, televizyon izleyicisini sinemaya çekmek isteyen Sinemacılar! Nitekim başarılıda olmuşlardır.
Bu vatandaşlar sinemada kendine bir çizgi çekmek, kendini sinema yönetmeni olarak tanıtmak isterler.. Çağan Irmak güzel bir örnek olabilir. Başarılıdır bence. Televizyon izleyicisini kucaklamanın yanında, sinema izleyicisinide kucaklamak ister hep..Nispeten başarır..
Babam ve Oğlum , Issız Adam, iyi birer örnek teşkil edebilir bizim için. Televizyon izleyicisini derinden etkileyen olayları anlatmanın yanı sıra, kamera açılarıyla da tatmin edici bir yönetmendir kendileri benim görüşüme göre..
Üçüncü tür Sinemacılara geçelim;
Nuri Bilge Ceylan, Zeki Demirkubuz alanlarının en iyileridir bana göre.
Bu adamlar usta. Bunu kabul ettirmişler birkere.. he öyle milyon dolarlık filmlerle de değil tabi.
Merak edenler, Uzak, Masumiyet, Mayıs Sıkıntısı gibi filmlerin bütçelerini google.com da araştırabilirler. Fakat bu filmlerin "Kader" leri izlettirecek izleyici bulamamak.. Recep ivedik 4 milyon kişi tarafından izlenirken, bu filmler 40 bin 50 bin civarında izleyici bulabilmektedir. Fakat Üç Maymun filmi bu sayıları biraz aşarak 100bin izleyici ile buluşmuştur.. Belkide izleyicilerle aradaki mesafeyi azaltmak, bu filmlerin izleyicisi ile buluşmasında önemli bir etkendir?
Bu yazıyı toparlayacak olursak bana göre,
Türkiye'de bir sinema endüstrisi yaratmak istiyorsak;
Burda sözünü ettiğimiz sinemacıların biraraya gelmesini sağlamalıyız..
5 parmağın 5ide bir değil diye güzel ve anlamlı bir söz vardır hani. Böyle diyenler illaki olacaktır.
Fakat o parmakların bulunduğu el bir iş görecekse bütün parmaklara da iş düşmezmi?
Bu sinemacıları sektörün parmakları olarak düşünsek ya?
